ტანგოს წარმომავლობა არ არის მკაფიოდ განსაზღვრული: ის, შეიძლება გაჩნდა არგენტინაში, ბრაზილიაში, ესპანეთში ან მექსიკაში, მაგრამ აშკარაა მისი ფესვები უძველესი ესპანური ეროვნული ცეკვებიდან მოდის, მილონგები, ატარებენ მავრიტული და არაბული წარმოშობის კვალს. ტანგო, როგორც ასეთი, პირველად ცნობილი გახდა არგენტინაში მე-20 სკ-ის დასაწყისში. ის იცეკვებოდა მთელ ლათინო ამერიკაში, მაგრამ სხვადასხვა სახელწოდებებით. წლების შემდეგ, არგენტინულ ან ,,გაუჩოს ვაკეზე'' მილონგუს მოდიფიცირებულ ვერსიებს ცეკვავდნენ ბუენოს-აირესის უხამს კაფეებში. არგენტინელმა და კუბელმა ახალგაზრდებმა მოგვიანბით შეუცვალეს სახელი (და სტილი) ტანგოს, რომელიც საზოგადოებისთვის უფრო მისაღები გახდა. კუბელები მას ჰაბანერას რითმებით ცეკვავდნენ, რომლებიც სინკოპირებული იყო და მილონგას რიტმის ჩრდილში მოქცეული. ტანგოს ისტორიაში, მიუხედავად იმისა, რომ 1930-1950 წწ. უდიდესი დეპრესიული პერიოდიიყო, ეს პერიოდი მისთვის ,,ოქროს საუკუნე''- დ იქცა. შეიქმნა უამრავი ანსამბლები, რომელთა შემადგენლობებშიც შედიოდნენ ტანგოს ცნობილი შემსრულებლები და კომპოზიტორები, რომლებიც დღეს კლასიკოსებად მოიხსენებიან: ანიბალ ტროილო, ოსვალდო პულეზე, ასტორ პიაცოლა და სხვები. 60 წლის განმავლობაში, ტანგომ უამრავი ცვლილება განიცადა და დღემდე მაინც უდიდესი პოპულარობით სარგებლობს მთელ მსოფლიოში. ყველა ცეკვებს შორის, რომლებიც გაჩნდა მე-20 სკ-ის დასაწყისში, მხოლოდ ტანგო აგრძელებს უდიდესი პოპულარობით სარგებლობას. ტანგო წარმოადგენს პროგრესულ ცეკვას, სადაც ფეხების სტოკატოზე და მწოლიარე მოძრაობა მეტ დრამატიზმს მატებს ცეკვის სტილს. ტანგო ერთერთი ყველაზე სტილიზებული ცეკვაა სამეჯლისო ცეკვებს შორის. დასაშვებია, რომ მისი უსაზღვრო წარმატების ფაქტი იმაში მდგომარეობს, რომ, ის იცეკვება პარტნიორთან ძალიან ახლოს. 2009 წელს, იუნესკოს მთავრობათაშორის მეოთხე სხდომაზე, ტანგო, როგორც მუსიკის, ცეკვის, პოეზიის და რიო დე ლა პლატას რეგიონის ორიგინალური ტრადიციების ერთობლიობა, შეტანილი იქნა კაცობრიობის არამატერიალური კულტურული მემკვიდრეობის სიაში. 

        რუმბა (ან,,სამეჯლისო რუმბა''), ერთერთია სამეჯლისო ცეკვებიდან, რომელიც სოციალურია და აუცილებელი სამეჯლისო კონკურსებზე. ხუთ კონკურენტუნარიან საერთაშორისო ცეკვებს შორის რუმბა არის ყველაზე ნელი ცეკვა: პასადობლე, ჩა-ჩა-ჩა, სამბა და ჯაივი. სამეჯლისო რუმბა სათავეს იღებს კუბური რითმებიდან და ცეკვიდან სახელწოდებით ბოლერო-ვაჟი; საერთაშორისო სტილი მიღებული და შესწავლილი გახდა კუბური ცეკვიდან ჯერ კიდევ რევოლუციამდე, რომელსაც პოპულიზაცია გაუწია აფრიკელი მონების შთამომავლებმა კუბაში. მისი მათრობელა რითმი ამერიკის შტატებში 1930 წ-დან შეიჭრა და დღემდე რჩება ერთერთ ყველაზე პოპულარულ ცეკვად სოციალურ ცეკვებში. რუმბა ხასიათდება რბილი, ბარძაყის დახვეწილი მოძრაობებით და მძიმე ნაბიჯებით. რუმბას სამი სტილიდან, რომლებიც შეიჭრა ამერიკის შტატებში- ბოლერო-რუმბა, სიზმარი-რუმბა და გუარაჩა-რუმბა, მხოლოდ ბოლერო-რუმბამ ( შემოკლებით ბოლერო) და სიზმარი-რუმბამ (შემოკლებით რუმბა) გაუძლო დროის გამოცდილებას. გუარაჩა-რუმბა მალევე გაქრა, როგორც კი მღელვარე მამბო გამოჩნდა 1940წ. ბოლოს. რუმბა იცეკვება ერთად, რადგან ნაბიჯები საკმაოდ კომპაქტურია. მიუხედავად იმისა, რომ რუმბა არ იცეკვება სხეულთან ახლო კონტაქტით, რომელიც გამოიყენება რბილი სტილის ცეკვებში, მასში პარტნიორები მაინც გამოიყურებიან და გრძნობენ თავს ბევრად უფრო მიმზედველად, ვიდრე ისეთ ცეკვებში, სადაც პარტნიორები ცეკვავენ მჭიდრო კონტაქტით. რუმბასთვის სახასიათოა ბარძაყის რბილი და დახვეწილი მოძრაობები.

     ბრაზილიური ცეკვა სალსა ხასიათდება სტილის მგრძნობიარობით. სალსაში ყველაფერია - ლტოლვა, ენერგია და სიხარული. სალსა, როგორც ცეკვის ფორმა, წარმოიშვა აფრო-კუბური ცეკვიდან რუმბა. პოპულარული ცეკვებისთვის როგორც სახასიათოა, სალსაც მუდმივად განიცდის განვითარებას და მოიცავს უამრავ სტილს და მის ვარიაციებს, მასთან ძალიან ახლოსაა ჩა-ჩა-ჩა, მამბო, ბოლერო...1970 წ. დასაწყისში ნიუ-იორკში ჩაიტანეს პუერტო-რიკის ემიგრანტებმა. რამედენიმე ფრანჩაიზინგერმა და დამოუკიდებელმა საცეკვაო სტუდიამ გამოიმუშავა სალსას შესწავლის უნიფიცირებული სასწავლო გეგმა, რომლითაც ასწავლიდნენ მოუთმენელ პუბლიკას. დღესდღეობით სალა გავრცელებულია მთელ მსოფლიოში. ზოგიერთ ქვეუანაში მას ,,ტროპიკის მუსიკას'' უწოდებენ. 

     უამრავი ლეგენდა და ისტორია არსებობს ტანგოს წარმომავლობაზე და განვითარებაზე. ტანგო ეს არის ცეკვა და მუსიკა. სიტყვას ,,ტანგო'' იმ პერიოდში იყენებდნენ სხვადასხვა მუსიკის და ცეკვის ასაღწერად. საყოველთაოდ აღიარებული თეორიაა, რომ 1800 წლებში, აფრიკელი მონები არგენტინაში იქნა გადაყვანილები, რომლებმაც რა თქმა უნდა გავლენა მოახდინეს ადგილობრივ კულტურაზე. სიტყვა ,,ტანგო'' აფრიკული წარმოშობისაა და ნიშნავს ,,დახურულ ადგილს''. ტანგო ძალიან სწრაფად გავრცელდა აფრო-არგენტინულ საცეკვაო მოედნებზე: ბარებში, საცეკვაო დარბაზებში და ბორდელებში. სწორედ აქ შეხვდა აფრიკული რითმები არგენტინულ მილონგას (პოლკას სწრაფ რითმებს) და მალევე შეიქმნა ახალი ნაბიჯები და მიიღო ახალი სახე. ბოლოს და ბოლოს ყველამ გაიგო ტანგოს არსებობა, მე-20 სკ-ის დასაწყისში არგენტინის პროვინციებში ძალიან ჩქარა გავრცელდა. ხოლო მსოფლიო გავრცელება არგეტინულმა ტანგომ მიიღო 1900წ. როდესაც არგენტინის საზოგადოების მდიდარი ოჯახების ვაჟიშვილებმა ტანგო წაიღეს საფრანგეთში, ინოვაციის შესატანად. 1913 წ. ტანგო პარიზში, ლონდონში და ნიუ-იორკში საერთაშორისო მოვლენად იქცა. არგენტინული ელიტა, რომლებიც ჯერ კიდევ არ აღიარებდა ტანგოს, იძულებული გახდა ეღიარებინა მისი ნაციონალური წარმოშობა.   

 კვიკსტეპი მისი ფესვებით რეგთაიმით 1920–ია წლებში იქნა შემუშავებული ნიუ–იორკში ფოქსტროპის, ჩარლსტონის, პიბოდის და ერთი ნაბიჯის კომბინაციებიდან. თავდაპირველად ის იცეკვებოდა სოლოდ პარტნიორიდან მოშორებით, მაგრამ შემდგომ გახდა ცეკვის პარტნიორი. ცეკვა ინგლისში იქნა წაღებული და შემუშავებული იმ სახით, ჩვენ როგორიც ვიცით დღესდღეობით. კვიკსტეპის ძირითადი ფორმა არის სეირნობა გზადკეცილზე, მაგრამ მოწინავე ადგილზეა ნახტომები და ბევრი სინკოპები. ეს ელეგანტური, გლამურული ცეკვა და სხეულთან კონტაქტი შენარჩუნდება მთელი ცეკვა.

     ვენური ვალსი, დღესდღეობით როგორც ცნობილია,პირველად იცეკვებოდა ევროპაში, სამეფო ოჯახებში, ავსტრიელი კომპოზიტორის იოჰან შტრაუსის ეპოქაში (1800წ). მისთვის დამახასიათებელი ქარიზმატულობა და საზოგადოებრივი მადლიერება რაც ტიპიურია იმ ეპოქისათვის. ვენური ვალსი ერთადერთი ცეკვაა იმ ეპოქიდან, რომელსაც დღემდე ასრულებს ამერიკული საზოგადოება. ვალსის მუსიკა ხატოვნად გამოხატავს ძველი დროის უზრუნველყოფილ მხიარულებას, რომელიც ძალიან მჭიდრო კავშირშია ვენასთან, შტრაუსის ,,ლურჯ დუნაისთან’’. ცეკვის ყველაზე ნათელი ინოვაცია იყო მჭიდრო სიახლოვე პარტნიორთან. დიდი ბრიტანეთის საზოგადოებისთვის ის მისაღები გახდა მას შემდეგ, რაც ვალსი საჯაროდ შესრულებული იქნა დედოფალი ვიქტორიას მიერ. ეს არის ცეკვა, რომელიც მოითხოვს დიდ გამძლეობას და კონტროლს, განსაკუთრებით მუსიკალური ტემპის მხვრივ.

ფოქსტროტის ცეკვა– ჰარი ფოქსის, ვოდევილი მოცეკვავის, მსახიობის და კომიკოსის სახელს ატარებს. ის მოდაში 1912 წლიდან შევიდა, რეგთაიმის მუსიკის თანხლებით. ეს იყო აფსოლუტურად ახალი ეტაპი სამეჯლისო ცეკვებში, სადაც პარტნიორები ამაღელვებელი მუსიკის ფონზე ძალიან მჭიდროდ ცეკვავდნენ. 1960 წლიდან საერთაშორისო ცეკვის სტილმა თავისი გზა გაიკვლია აშშ–ს სამეჯლისო ცეკვებში და ბევრი მეთოდი განხორციელდა ამერიკული ფოქსტროტის სტილში. ფოქსტროტმა გაუწია მნიშვნელოვანი აღმასვლა სამეჯლისო ცეკვებს.სწრაფი და ნელი ნაბიჯების კომბინაცია იძლევა უამრავი ვარიაციის შესაძლებლობას, რაც უფრო მეტ სიამოვნებას ანიჭებს მოცეკვავეებს. ეს არის ყველაზე რთულად შესასწავლი ცეკვა, რომელიც რთული რიტმული მოძრაობით ხასიათდება. 

ჩა-ჩა-ჩა კუბური წარმოშობის ცეკვაა და მან სახელწოდება მიიღო ტაქტის მეოთხედის სინკოპებიდან შემუშავებული რითმიდან. ჩა-ჩა-ჩა-ს ხიბლი, რიტმი და გემოვნება სათავეს იღებს სამი წყაროდან: მამბო, რუმბა და ირიბად, ლინდიდან. ჩა-ჩა-ჩა, რომელსაც ფესვები ლათინო ამერიკიდან–კუბიდან აქვს, რეალურად განვითრებას და აყვავებას ჩრდილო ამერიკაში პოულობს. რამდენადაც კარგადაა შესწავლილი მამბოს და რუმბას წარმოშობა, იმდენად ნაკლებადაა ცნობილი ჩა-ჩა-ჩა–ს წარმოშობა, მიუხედავად იმისა, რომ მისი ცეკვა ანგარიშგასაწევია. ეს არის ცეკვა, რომლის ცეკვაც ნებისმიერი ასაკის ადამიანს უდიდეს სიამოვნებას გვრის, მისი ტემპი–ნელსა და სტოკატოს შორის გადასვლა ცოცხალ ტემპში არ წარმოადგენს დიდ სირთულეს შენი ემოციები და გრძნობები ჩართო ცეკვაში. 

      სამბა, 1929წელს, როდესაც პირველად იქნა წარდგენილი ამერიკის ცეკვის დიდოსტატებზე, გახდა სენსაცია. ისე, როგორც უამრავი ბრაზილიური ცეკვები, მუსიკა აქაც აფრიკის და ლათინო ამერიკის ჰანგებს აერთიანებს, რომლის რიტმებიც გამიდიდრებულია გამომსახველი, მელოდიური ხაზებით. სამბა, ფორმით წარმოადგენს სერენადას. მელოდიის მუდმივი  განმეორება გამუდმებით წყდება გიტარის ან სხვა სიმებიანი ინსტრუმენტის ბორგვით. სამბა წარმოადგენს სადღესასწაულო და უდარდელ ცეკვას, და ის იცეკვება მსოფლიოს ყველა მხარეში. სამბა მოგვაგონებს რიოს კარნავალის ფოტოს. სამბას სამშობლოში ცეკვავდნენ ზომიერად ნელ ტემპში, რომელიც ნათლად განსხვავდება ამერიკის მიერ აღიარებული ვერსიისაგან. სამბამ გაუძლო დროის გამოცდას და ის დღემდე ითვლება როგორც სოციალურ, ასევე კონკურენტუნარიან ცეკვებში განსაკუთრებულ ცეკვად. 

ბოლერო ამერიკელი საზოგადოებისთვის წარდგენილი იქნა 1930–ან წლებში და ამ პერიოდში ბოლეროს კლასიკურ ფორმას ასრულებდნენ მუდმივად დასარტყამების რიტმზე. ესპანელი მოცეკვავეს–სებასტიან ჩერეზას მიაკუთვნებენ ბოლეროს შექმნას 1780წ. მას შემდეგ ბოლერო დარჩა შინაგანი გრძნობების ჭეშმარიტ გამომახატველ ცეკვად. ბოლერო ნამდვილად არის ,,სიყვარულის ცეკვა''. ის არის შინაგანი გრძნობების ერთერთი ყველაზე კარგად გამომხატველი ცეკვა: ხელების და ფეხების, ტერფების, სახის გამომეტყველება ხელს უწყობს ამ ცეკვის სილამაზის გამოხატვას და აღქმას. 

 პასადობლის კლასიკური სახეობა მოცემულია მრავალი საუკუნის წინ და თავდაპირველად განკუთვნილი იყო მოედანზე საცეკვაოდ, როდესაც მატადორი გაიმარჯვებდა. მუსიკა იმდენად კარგად ერწყმოდა ცეკვას, რომ სოფლის მოსახლეობა საათობით ცეკვავდნენ ამ ცოცხალ მუსიკაზე. ამერიკელებმა პასადობლე პირველად ნახეს, როდესაც ფლამენგოს მოცეკვავეებმა გამოიყენეს ეს მუსიკა ტორეადორის როლის საცეკვაოდ. ჯერ კიდევ 1930 წ. ის იყო ერთერთი საყვარელი ცეკვა. სამეჯლისო ვერსიაში ჯენტლმენი ასახიერებს ტორეროს და ქალბატონი მის მოსასხამს, თუმცაღა არსებობს შემთხვევები, როდესაც ძალიან აგრესიული ძლიერი მოძრაობები მოგვაგონებს ხარის ქმედებებს. პასადობლისთვის დამახასიათებელია მკვეთრი მოძრაობები. 

      ჯაივი წარმოიქმნა 1930 წ. ცნობილი ამერიკული ისეთი ცეკვებიდან, როგორებიცაა Jitterbug, East Coast Swing, Рок ,,н’’ Ролли, Буги-Вуги და ა .შ. საბოლოოდ ყველა ეს ცეკვა მოექცა ერთი სახელწოდების ქვეშ ,,ჯაივი’’ და ცეკვაც დაიბადა. მეორე მსოფლიო ომის დროს ცეკვა წაღებული იქნა ევროპაში, სადაც ძალიან მალე გახდა პოპულარული, განსაკუთრებით ახალგაზრდებში. ჯაივის – ფრანგების მიერ ადაფტირებული ვერსია ძალიან ცნობილი გახდა დიდ ბრიტანეთში 1968წ. და ის მიღებული იქნა როგორც მეხუთე ლათინური ცეკვა საერთაშორისო შეჯიბრებებზე, ფესტვალებზე, კონკურსებზე.